Playing-2-gether is bedoeld om het kind te laten ervaren dat wat hij/zij onderneemt of doet goed is. Daarom zijn er een aantal DON’T-vaardigheden die je probeert te vermijden tijdens Playing-2-gether. Probeer bijvoorbeeld het stellen van veel vragen te vermijden, want door steeds vragen te stellen, neem je de leiding over het spel en stuur je het spel. Tijdens Playing-2-gether:
- Stel je zo min mogelijk gesloten vragen aan het kind, want dit kan het spel van het kind verstoren. Je kunt wel af en toe vragen stellen, maar dan bij voorkeur open vragen; geen vragen om de kennis van kinderen te controleren.
- Geef je geen bevelen of opdrachten.
- Bekritiseer je het gedrag van het kind niet.
- Ben je er niet zozeer op gericht om kinderen iets aan te leren.
- Bestraf je het gedrag van het kind niet.
- Prijs je kinderen niet.
Al deze DON’T-vaardigheden zijn “sturend”, terwijl tijdens Playing-2-gether het doel is om “de leiding van het kind te volgen”.
Bekijk hieronder een voorbeeld waarin de professional heel goed alle Don’t-vaardigheden vermijdt.
Deze videos zijn gefinancierd met subsidie van de EU, Erasmus+. De auteurs zijn verantwoordelijk voor de inhoud.
Een kunstwerkje van klei en prikkers
Abdel (3;6) speelt met de klei. Zijn moedertaal is Turks, wat niet de schooltaal is. Abdel vindt het over het algemeen moeilijk om contact aan te gaan. Hij vermijdt dat liever. Soumia doet mee aan het spel van Abdel en verbindt non-verbaal door met dezelfde materialen te spelen en te spiegelen wat Abdel doet. Soumia oefent om niet achter elkaar vragen te stellen en alleen te volgen. Zo dwingt ze Abdel niet om zijn spel te onderbreken, en geeft ze hem ruimte om zijn eigen plan te volgen en op zijn eigen moment contact te leggen.
Door te observeren en luisteren, geeft Soumia ruimte aan Abdel om te spelen wat hij wil en contact met haar te maken wanneer hij daar klaar voor is. Ben jij voornamelijk aan het woord of luister je vooral als je met kinderen speelt? Waarom?
Het schrijven van Olivers naam
Juf Dana geeft Oliver (6 jaar) een opdracht. Ze wil dat hij zijn naam opschrijft en begint met het spellen van zijn naam. Oliver stopt haar, omdat hij het zelf wil doen. Dit korte moment laat zien dat we kinderen niet moeten forceren om iets te doen. Toch is het vrij natuurlijk gedrag voor de meeste leerkrachten, maar zeker als je begint met Playing-2-gether is het belangrijk om zulke reacties te vermijden. De leerkracht merkt op dat het niet oké is en houdt op met het sturen van Oliver.
Zag je de reactie van Oliver? Hoe comfortabel voelt hij zich bij de opdracht? Hoe reageert de leerkracht?